ÖMRÜNÜN NE ZAMAN BİTECEĞİNİ BİLSEN NE/NELER YAPARDIN?
Yarın öleceğini bilsen insanları kırar mıydın mesela?
Veya seni kıran, inciten insanların her sözünü önemser miydin?
Başkalarının olumsuz sözleri seni ne kadar etkilerdi?
Her ne şekilde olursa olsun para biriktirmeye çalışır mıydın?
Titizlenir miydin mesela her şeye?
Evini dip köşe temizleme takıntın kalır mıydı?
Yoksa hayatı doya doya mı yaşardın?
Şimdiye kadar yapmak istediklerini mi yapardın?
Aşık olur muydun mesela?…
Sevdiklerine ‘SENİ SEVİYORUM’ der miydin?…
Şimdiye kadar ötelediğin ne varsa yapmak ister miydin?

Peki affetmek isteyip de affedemediklerini affeder miydin?
Ya da bir telefon açıp, kendisinden af diler miydin?

Affetmediğin kimler var hayatında?
Bu kişi kim?
Kendin mi?
Bir başkası mı?

Bir hata yaptın ve bu hata sonrası birileri bundan acı mı çekiyor?
Düşün.
Yaptığın hatayı bir şekilde telafi edebilir misin?
Telafi etmeyi denesen nasıl olur?
Ne kaybedersin?
Ve yaptıklarından dolayı affedebiliyorsan kendini de affedebilsen?

Ya da seni bir başkası mı incitti?
Yine affetmeyi denesen nasıl olur?
Affetmek seni özgürleştireceğini bilsen?

Affetmekten çekiniriz hep…Yine o hatayı yapacağını düşünürüz.
Cezasını çeksin isteriz.
Affetmek onu haklı bulmak demek değildir ki.
Onu onaylamak da değildir.
Suçsuz bulmak demek değildir.
Ona sarılmak demek de değildir. Gerekirse belki o da yapılabilir ancak burada esas olan senin zihin, beden ve ruh sağlığındır.
Affetmemek sırtında bir yüktür. Affetmediğinde sırtın, kemiklerin, eklemlerin, kasların, miden, başın vb. ağrır. Psikosomatik rahatsızlıkların oluşur.

Şimdi affetmediğin kim varsa onları tekrar düşün.
Onları da özgür bıraksan, kendini de. Bu nasıl olurdu?
Farkedeceksin ki ağrıların bitmiş.
Ruhun rahatlamış, huzur duymaya başlamışsın…Tamamen özgürleşmişsin. 😊

Ömrümüzün bir saniye sonra bitmeyeceğini kim garanti edebilir?…
Bir saniye, bir salise sonrası neler olabilir?…

O affetmediğin kişi belki de sen affedemeden hayatından sonsuza dek çıkabilir…

Ya da sen onun hayatından sonsuza dek çıkabilirsin?
…

Bu söylediklerimden sonra affedebilecek misin?
Hayatı yaşamak istediğin gibi yaşayabilir misin?
Sevdiklerine zaman ayırıp söylemek istediğiniz kişi/kişilere ‘SENİ SEVİYORUM’ diyebilir misin?

Hadi…Yanındaysalar şimdi söylemeyi dene; gözlerinin içine bakarak ama yüreğinden coşan sevgiyle ve de sımsıkı sarılarak…

Uzaktaysalar telefonla ya da mesajla; hadi ne duruyorsun?

Kendine sor. ” Bunu yapsam ne kaybederim? En kötü ne olur?”

Yapabilirsin.
Şimdi.
Hemen.
Yarın çok geç olmadan.

Sevgiyle kal…

Ayşegül Özkonak
Kişisel Gelişim Eğitmeni ve Sosyal İletişim Danışmanı
05052509633

NE ZAMAN ÜZÜLSEN BU SÖZÜMÜ HATIRLA
30 yıl önce Fakültede okurken Biyoloji Bölüm derslerini ve Eğitim Fakültesi derslerini aynı sene içinde vermeye çalışmaktaydım. İki fakültenin sınav tarihi açıklandığında, tarihlerin çakışmış olduğunu fark etmiş ve hemen Hocalarıma durumu izah etmiştim ancak; sınav tarihini değiştirme talebime rağmen; talebim geri çevrilmiş ve ben çaresiz kalmıştım… Üzüldüğümü gören annem:
– Kızım bir bak, dağlar var ovalar var.
– Evet anne?
– Yokuş var iniş var.
– Evet.
– Kıştan sonra bahar ve yaz geliyor mu?
– Evet?
– Her geceden sonra gündüz geliyor mu?…
– Evet geliyor….
– Hiç bir şey aynı kalmaz…
Demek ki sen de üzüldükten sonra sevineceksin. Hep böyle devam etmeyecek.
Hepsi geçecek…Ve sen geriye dönüp baktığında neden üzüldüğüne şaşıracaksın. Bundan sonra ne zaman üzülsen benim bu sözümü hatırla. Dedi. (Çakışıyor dediğim sınavların tarihleri değişti ve ben de o sınavlardan geçtim)…😊
Yıllarca annemin bu sözlerini düstur edindim…( Canım annem; biz çocukken ve gençken, bizim için çok muhteşem bir yaşam koçuydu. Bu özelliğimi annemden aldığımı inkar edemeyeceğim. 😊)

NOT: Benim bu 30 yıl önceki can sıkıntısı dediğim şey çoğunuza göre belki çok basit gelebilir ama o yıllarda sorsaydınız, benim için çok önemliydi. Şimdi sorduğunuzda ise, çok gereksiz.
O halde, acılar, üzüntüler, kaygılar, endişelerin miktarı da, sadece o zaman diliminde geçerli. Üzerinden biraz zaman geçtiğinde; ” Buna niçin bu kadar üzülmüştüm ki? Ne gerek vardı bu kadar yıpranmama?” Diyebiliyoruz.
Elbette içinde bulunduğumuz duruma, şartlara, olaya, yaşanmışlıklara göre ve bizim daha dirençli, daha iradeli, daha dik durabilme kapasitemize göre; verdiğimiz tepkinin de değiştiği muhakkak.
Bireysel olarak sorduğumuzda ise, her insanın acısı kendine büyük gelir. Belki daha büyük acılar yaşadık ya da yaşayacağız. Mesela ölüm acısı. Ve hepimiz biliyoruz ki, ölümün girmediği ev yok. O halde bu konuda yalnız değiliz.
Her ne olursa olsun, olayları değiştiremeyiz. Bununla birlikte o olay hakkında, bakış açımızı değiştirebiliriz.
Zamanın her şeyin ilacı olduğunu bilebilirsek, sorunun sadece bizde olmadığını düşünürsek ve olağanlaştırabilirirsek; bu bakış açısı bizi rahatlatır.

Bir şey daha; NE ZAMAN ÜZÜLSENİZ ANNEMİN BU SÖZLERİNİ HATIRLAYIN; bakış açınızın çok değiştiğini fark edeceksiniz…

Sevgiyle kalın. 🙂

Ayşegül Özkonak
Kişisel Gelişim Eğitmeni ve Sosyal İletişim Danışmanı

EN SEVDİĞİNİZ ÇİÇEK HANGİSİ?

Ben Eskişehir’de bir köyde, bahçeli bir evde büyüdüm.
Babam, çocukken evimizin önüne ve yan tarafına çiçekler dikmişti. Leylaklar, renk renk güller, sokaktan geçenlerin; ” Bu güzel koku nerden geliyor?” diyerek başlarını çevirmelerine neden olan hanımeli; güllerin altında kimsenin dikkat etmediği ama o mis gibi kokusunu sanki sadece benim duyumsadığım sümbül ve nergisler…

Bahar geldiğinde ben her sabah, özellikle de okula gitmeden önce; o sümbül ve nergisleri mutlaka koklar, Yüce Yaradan’ıma şükreder, o şükürle otobüs durağına yürür, yine o huzur ve dinginlikle
okula varır, derslerimi de o keyifle dinlerdim.
Sanırım sümbül ve nergisin bende oluşturduğu duygu; mutluluk, huzur, coşku, neşe, sevinç, şükür, bahar, dinginlik, yeniden doğuş.
Bu iki çiçek, bende bu güzel çapaları oluşturmuş.

Şimdi ise #Coronadan dolayı tıpkı sizler gibi evdeyim. Buna rağmen, ne zaman sümbül ve nergis resmi görsem, ya da bir çiçekçinin önünden geçsem; bu duygular bende tekrar ortaya çıkar ve yüzüme şükürle karışık tatlı bir tebessüm yayılır…

Peki siz hiç düşündünüz mü?
Sizin en çok sevdiğiniz ve sizde duygu oluşturan çiçek ya da sizi en mutlu eden anı ne?

Not: Çapa belirli bir duyguyu veya duyu organlarını harekete geçiren, bir tür uyarıcıdır.

Sevgiyle kalın…
Ayşegül Özkonak
Kişisel Gelişim Eğitmeni ve Sosyal İletişim Danışmanı
05052509633

www.aysegulozkonak.com
aysegulozkonak@gmail.com
http://www.facebook.com/aysegul.ozkonak

Tweets by aysegulozkonak

https://instagram.com/kisiselgelisimdansman

ŞAL SATICISI ve BİZ OLMAK
#Corona vakası olmadan 3 hafta önceydi.
Genelde yürürken, ya da bir cafede otururken insan davranışlarını gözlemlerim.
Kızılay’da çarşı içinde ofise doğru giderken yine yol üzerinde bir köşede bir şal tezgahı; tezgahın başında da, görme engelli ve o tezgahın satıcısı olduğunu tahmin ettiğim orta yaşlı bir bey dikkatimi çekti.
Nasıl satacağını bilmeyen bir tavırla, sadece sessiz sessiz öylece bekliyordu.
İnsanlar gelip geçiyor ama onun tezgahına hiç kimse uğramıyordu.
İçimden bir ses ” ona katkı sağlamam gerektiğini” söyledi.
Tezgaha doğru yöneldim.
Yüksek sesle ve gülümseyerek; “hayırlı işler” dedim. Ve sesimin geldiği yöne doğru başını çevirip;
” Sağolun. Allah razı olsun.” Diye cevapladı beyefendi tavırlarıyla. Gözündeki gözlükler; âmâ olduğunu gizlemek içindi, belliydi.
Bir yandan da şalları inceliyordum.
Yine yüksek sesle, ” Bunlar ne kadar güzel şallar?! Kaç lira? ” diye devam ettim.
“10 TL” diye cevapladı.
Yanımızdan geçen bayanlara bakarak tekrar yüksek sesle seslendim. ” Bakın bu kalitedeki bu şalları; bu fiyata hiçbir yerde bulamazsınız. Ben bir tane kendime, iki tanesini de hediye olarak alacağım” Dedim. Ben öyle söyleyince, kadınlar bana döndüler ve merakla tezgahın başına yöneldiler. Şallara dokunmaya ve incelemeye başladılar.
” Dokularını hissedin. Ne kadar güzel değil mi?”
Diye sordum.
Onlar da daha dikkat edip,
” evet, çok güzel ” diyerek şal seçmeye koyuldular.
Biz üç kişi olunca, bizi fark eden üç kişi daha tezgaha yöneldi. Aynı şeyi onlara da söyledim. ” Düşünsenize, siz kullanmazsanız bile, alır birilerine hediye edersiniz, onları da mutlu edersiniz” diye devam ettim.
Bizden sonra üç kişi daha tezgahın başına geldi ve adamcağız, herkese yetişemeyecek durumda kaldı.
Çünkü kimi fiyat soruyor, kimi ödeme yapıyordu.
Bu arada, üç şalın ücretini ödedim.
Ödeme yaparken ona teşekkür etmem ve; ” İyi işler.” demem arada kaynadı, çünkü yoğunluktan duymadı bile…
Tam tezgahın başından ayrılırken, arkama dönüp onun yüzüne baktım.
Yüzü satış yapabilmenin mutluluğu ile ve tebessümle doluydu.
Kimdi?
Çocuğu, çoluğu var mıydı, yok muydu?
Hiç bilmiyorum.
Tek bildiğim, onun mutlu olduğuydu.

Tanısak da, tanımasak da birilerinin ruhuna dokunsak, onun hayatına olumlu bir katkıda bulunsak bu nasıl olurdu?

Rabbim herkesin yolunu açık etsin. Bolluk bereketini arttırsın.
Biz birilerine katkı olursak, ben değil, biz dersek; sadece biz değil, çevremizdeki başkaları da bolluk bereket içinde olursa, mutlu olursa; hepimiz mutlu oluruz.
Neden?
Çünkü onların duyguları dalga dalga hepimize yansır da ondan.
Çünkü biz biriz.
Çünkü görünmez ağlarla birbirimize bağlıyız.
Çünkü birbirimize destek olursak güçleniriz de ondan canlarım.

Sevgiyle kalın…
Ayşegül Özkonak
Kişisel Gelişim Eğitmeni ve Sosyal İletişim Danışmanı
05052509633
05052509633
www.aysegulozkonak.com
aysegulozkonak@gmail.com