ANNELERİMİZ

Bugün annemi ve benim hayatımdaki rolünü, katkısını düşündüm. Hayatım ve onunla yaşadıklarım, film şeridi gibi gözümün önünden geçti.
Aklıma ilk gelenleri yazdım.
Belki sizin de anneniz; size fark etmeseniz bile kimbilir neler öğretti, hayatınıza neler kazandırdı?
“Hiç kazandırmadı”Deseniz bile mutlaka hayatınıza bir şekilde dokundu. Çünkü ilk öğretmenlerimiz ana babalarımız.
Annelerinizin hayatınıza neler inşa ettiklerini düşünün ve yazın. Daha fazlasını görüp şaşıracaksınız.

Sevgiyle kalın.

ANNEME
İlk sevgiyi sende buldum, senden öğrendim.
Çocukları dövmeden sevgiyle eğitmeyi, senden öğrendim.
Çocukken fark etmedim ama; anne ve ve öğretmen olduğumda bunun daha fazla farkına vardım…
Babama ve bizlere yaptığın tüm özverili davranışlarını gördükçe;
aile kavramını ve nasıl mutlu etmem gerektiğini öğrendim.
Sevgiyi, saygıyı, dürüstlüğü…
Şefkati, merhameti, hoşgörüyü, vicdanı senden öğrendim.
Duyguyla değil mantıkla davranmayı,
Haksızlığa karşı gelmeyi ama tamah etmemeyi yine senden öğrendim.
Doğayı, tüm canlıları sevmeyi ve korumayı,
Bilgili- bilgisiz, fakir- zengin, güzel-çirkin ayrımı yapmadan insanı insan olarak görmeyi…
Onları dinlemeyi, anlamayı, anlayabilmeyi…
Yapılan herşeye rağmen affetmeyi, kin tutmamayı, küsmemeyi, senden öğrendim.
Sabrı, azmi, cesareti,
Çalışmayı, paylaşmayı, yardımlaşmayı, üretmeyi, öğrenme merakımı, okumayı, kendimi geliştirmeyi…
Öfkelendirecek bir durumda, öfkeye yenik düşmeden, mantıklı davranmayı.
Ortamı sakinleştirmeyi ve sakin kalabilmeyi.
Olayların iyi yanını görebilmeyi,
Zorluklarda soruna değil, çözüme odaklanmaya senden öğrendim.
Ahde vefayı, senden öğrendim.
Empati yapabilmeyi.
Duygusal değil, mantıklı davranabilmeyi.
Yardımseverliği, verici olmayı, iyi niyeti senden öğrendim.
Kimseye kusur ya da kulp bulmamayı senden öğrendim.
Doğru bildiğim şeylerde gerektiğinde mücadele etmeyi, kendimi ve başkalarının hakkını da savunmayı senden öğrendim.
Görgü kurallarını, topluma saygıyı senden öğrendim.
Gerektiğinde “hayır” demeyi, senden öğrendim.
Yaptığım her işin en iyi olması için elimden gelenin en iyisini yapmayı, yine senden öğrendim. Çünkü hep mükemmel olsun isterdin.
Doğru bildiğim konuda cesaretli olmayı ve insanlara o doğruyu kırmadan, incitmeden nasıl aktarmam gerektiğini senden öğrendim.
Güçsüzü koruyup kollayıp kanat germeyi,
Mutlu etmeyi, mutlu olmayı senden öğrendim.

Canım annem; şimdi düşünüyorum da, “beni okutmadılar” desen bile, çocukluğumdan bu zamana kadar benim “yaşam koçum” “öğretmenim”, “yol göstericim” olmuşsun.
Hayatımın en büyük armağanısın.
Annem olduğun için, Rabbime sonsuz şükürler olsun.
Sevgiyle ellerinden öpüyorum.
Rabbime emanetsin.

Ayşegül Özkonak